دلفارد
منتظر بودیم تابستان شود و همراه پدر مادر راهی دلفارد خانه پدر بزرگ شویم ( ارزویمان بود تابستان شود و مدارس تعطیل) در کودکی از بس این باغها به هم پیوسته و بی حصار بودند من خیال می کردم جنگل هستند .. برای اوردن اب گالن ها (پیت - دبه) را برداشته راهی دره می شدیم در بین راه از باغ همسایه سیب لبنانی ناخنک می زدیم و تا رسیده به ته دره و چشمه همه سرازیری را سریع می دویدیم ( واقعا با دو پای کودکانه نرم و نازک چست و چابک می پریدیم از سر جو می دویدیم همچو اهو) یادش بخیر .. بوی نم بوی اب و صدای اب خروشان که نمیگذاشت صدایمان به هم برسد .. سیبهایمان را در لابه لای سنگ های رودخانه پنهان میکردیم و می رفتیم تا به چشمه میرزا اسدالله برسیم مشغول بازی و گرفتن سنجاقک میشدیم . گالن ها ار نصف و نیمه اب میکردیم و در مسیر برگشت به پای انجیر کوهی که میرسیدیم استراحت میکردیم زیر انگار قالی پهن بود چمنی نرم و لطیف و گاهی هم برگهای افتاده انجیر انها را نقش میداد بادام کوهی و درختی که با شاخه های به هم تنیده اش برای ما تابی درست کرده بود تا ما کودکیهایمان را با ان درخت سپری کنیم و با شاخه تاب مانندش تاب بازی کنیم .. الان شده روستای هدف گردشگری و دیگر کسی کسی را نمیشناسد و همسایه ای همسایه ای را مجتمع هایی بنا شده و ویلاهایی که با بافت خانه های اصیل روستا قرابتی ندارند .. خانه های قدیمی سنگی بودند و سقف گنبدی و بندکشی شده و اینک . جز خاطره ای از ان دوران